De aanklagers in de zaak Wallace, met betrekking tot het boek "Fabrication"

MEXICO-STAD (apro) — "Ieder van ons zou Brenda Quevedo, Jacobo Tagle of Juana Hilda kunnen zijn", benadrukt Javier Schütte Ricaud, strafrechtadvocaat. Juana Hilda luistert vanuit de stoelen in het auditorium van het Colegio de México, dat onlangs is vrijgelaten door het Hooggerechtshof van de Natie (SCJN) na bijna 20 jaar gevangenisstraf.

Ricardo Raphael opent de microfoon en spreekt voor alle aanwezigen over de verschrikkingen die zij en haar familie moesten doorstaan na haar arrestatie: bedreigingen aan het adres van haar broer, seksueel misbruik door politieagenten en de enorme druk om haar te dwingen een bekentenis te ondertekenen waarin de verzonnen zaak zou worden uiteengezet.

Aan tafel zitten de Mexicaanse advocaat Italy Ciani; moderator Sergio Aguayo; advocaat Laura Borbolla; journalist Ricardo Raphael; en de eerder genoemde Javier Schütte Ricaud. "De zaak Wallace is het voorwendsel om te praten over de aanklagers en het rechtssysteem in Mexico", legt de moderator uit aan het publiek. Het is een lezing met de titel "De aanklagers in de zaak Wallace", maar het is ook een signeersessie.

De zaak Wallace als portret van de realiteit van het land

Hugo Alberto Wallace Miranda verdween in 2005. Juana Hilda werd in 2006 gearresteerd op basis van getuigenissen van mensen die zeiden dat ze haar samen met Hugo Alberto Wallace haar appartement hadden zien binnengaan, gelegen aan de Peruginostraat nummer 6, appartement vier, in de wijk Extremadura Insurgentes in Mexico-Stad.

Isabel Miranda de Wallace, de moeder van Hugo Alberto, richtte de vereniging "Alto al Secuestro" (Stop Ontvoeringen) op na de ontvoering van Hugo Alberto Wallace Miranda op 11 juli 2005. Miranda de Wallace ontving in 2010 de Nationale Prijs voor de Mensenrechten van voormalig president Felipe Calderón en was in 2012 kandidaat voor het burgemeesterschap van Mexico-Stad namens de PAN.

In mei 2014 publiceerde journalist Guadalupe Lizárraga een onderzoek getiteld "The False Wallace Case", dat de verzinsels van de ontvoeringszaak aan het licht bracht. Dit onderzoek was de directe voorloper van Rafaels onderzoek, dat dit jaar werd gepubliceerd onder de titel (en in simpele woorden) "Fabricación", uitgegeven door Seix Barrial.

Een druppel bloed van slechts 2 centimeter lang werd gebruikt als forensisch bewijs om de zaak te verduidelijken. Dit bewijs was ongeldig, aangezien, volgens de journalist, Hugo Alberto's vader Carlos León Miranda was, Isabels neef, en niet José Enrique del Socorro Wallace Díaz, de tweede echtgenoot van de activist.

Ricardo Raphael kon in samenwerking met deze uitgeverij bewijs leveren van de verzinsels rond de zaak. Het boek wordt ook ondersteund door een gespecialiseerde website, met bewijsmateriaal tegen de leugens van Isabel Miranda de Wallace, per hoofdstuk gescheiden: geboorteaktes, opgenomen programma's, aantekeningen, foto's, verzegelde documenten en krantenartikelen.

Al het bewijsmateriaal is verzameld en geordend om Raphaels beweringen te ondersteunen. In dit boek gebruikt hij de middelen van de literatuur om het meest emblematische geval van verzinsels van daders in het land te beschrijven.

"Iedereen heeft zijn eigen schuldigen nodig. Een zondebok om de chaotische horror samenhang te geven", schreef Rafael in zijn boek.

De zaak Wallace is echter slechts een weerspiegeling van het handelen van de autoriteiten van het land, daar zijn alle panelleden het over eens.

In de woorden van advocaat Italy Ciani: "Deze vrouw (verwijzend naar Isabel Miranda de Wallace) werd uitgebuit door deze strafmaatregel" omdat "het handig is om een rechtssysteem te hebben dat is afgestemd op jouw behoeften." Met haar eigen cijfers benadrukte ze dat slechts 1 op de 4 misdaden in Mexico wordt gemeld.

Voor de gespecialiseerde advocaat is het rechtssysteem een voorstelling met vooraf bepaalde rollen. Het is een soort theater met slachtoffer, verdachte, rechter en de maatschappij.

“Lijden is alleen mogelijk in een verrot rechtssysteem, met een medeplichtige samenleving”, voegt Ricaud toe.

Volgens Raphael is een deel van het probleem dat de autoriteiten hun fouten niet kunnen erkennen. Ze zoeken een zondebok, maar als dat niet lukt, creëren ze er gewoon een.

“De autoriteiten zijn niet in staat te erkennen dat ze fout zaten.”

Bovendien wees advocate Laura Borbolla erop dat Isabel Miranda's politieke kracht te danken was aan een systeem dat slachtoffers beloont met empowerment, wanneer er sprake is van onrechtvaardigheid.

Journalist Ricardo Raphael, die zijn kenmerkende rode bril draagt, benadrukte in zijn boek dat de beschuldigden niet de enigen zijn die door de zaak Wallace worden getroffen. Er zijn ook ongeveer 60 indirecte slachtoffers, zoals de zus van Juana Hilda, die met de dood werd bedreigd, de familie van Brenda Quevedo, die werd afgeperst, of mensen in hun omgeving die het land moesten ontvluchten om vervolging te ontlopen.

"De zaak Wallace zou de namen moeten dragen van de slachtoffers, niet van de dader. De zaken Quevedo, Castillo, Tagle, Freyre en González Lomelí zouden de werkelijke slachtoffers van deze zaak moeten zijn", schrijft Raphael in het boek.

Brenda Quevedo, die onder huisarrest staat, en Jacobo Tagle zijn nog niet veroordeeld. De broers Alberto en Antonio Castillo krijgen een gevangenisstraf van 93 jaar en zes maanden. César Freyre Morales krijgt een gevangenisstraf van 131 jaar.

Isabel Miranda de Wallace overleed op 8 maart 2025. Ricardo Raphael beweert dat zelfs haar overlijdensakte loog over haar sterfplaats.